Een oude volkswijsheid zegt dat de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. Goed om in gedachten te houden bij het consumeren van het dagelijks nieuws.

In Amsterdam begint een proef om kinderen vanaf de leeftijd van 2,5 jaar naar school te laten gaan, vier dagdelen per week voor kinderen met, twee dagdelen per week voor kinderen zonder taalachterstand. Naar het schijnt is minister Asscher bezig met de voorbereidingen om iets dergelijks landelijk ingevoerd te krijgen.

Vanaf de ‘werkvloer’ (dat is waar zich de werkelijkheid afspeelt die beleidsnotaschrijvers en bestuurders zo graag naar hun overtuiging willen vormgeven) wordt gemeld dat de helft van de betrokken werkers ter plekke zélf de Nederlandse taal niet goed machtig is – maar dit terzijde.

Erger is dat het proces van aanpassing aan het bestaande, het verliezen van eigenheid, het kweken van desinteresse en het begraven van motivatie en levenszin – ik beschrijf nu een belangrijk bestanddeel van datgene wat nu ‘onderwijs’ wordt genoemd – nóg vroeger begint.

Om het in eigentijds Nederlands te zeggen: de war on taalachterstand leidt uitsluitend tot collateral damage.

“Goed nieuws!!! Gisteren hebben wij de hele dag bezoek van de onderwijsinspectie gehad en zij hebben ons goedgekeurd!! Wij hebben weer een zogenaamd basisarrangement voor de komende vier jaar ontvangen. Dat wil zeggen dat zij vinden dat ons onderwijs op goed peil is en zij hebben er vertrouwen in dat wij ons goed doorontwikkelen. Nu vonden wij dat zelf ook al maar het is toch erg fijn als de opdrachtgever en financier dat ook zo beoordeelt. Het mooiste compliment dat wij kregen vond ik dat wij een stevig team van leerkrachten hebben met grote pedagogische kwaliteiten.”

Dit bericht werd gisteren geplaatst op de Facebookpagina van De Kleine Johannes Vrijeschool in Deventer. Dankzij de blog van Michel Gastkemper kreeg ik het onder ogen.

Nog meer eet-weetjes uit het interview met Mark Bittman: in Amerika is frisdrank de belangrijkste bron van inname van calorieën, 7 procent “van de inname van calorieën … komt uit frisdrank.” Suiker is volgens Bittman het grootste probleem. “Een cheeseburger heeft nog wel een zekere voedingswaarde. Frisdrank niet, dat is een non-food, net als sigaretten.”

De voorkeur van de mens, en zeker van kinderen, voor zoet zit volgens Bittman deels “in ons systeem” en “daar boven op komt de marketing. Kinderen wordt verteld dat cola en Choco Puffs cool zijn. … De voedingsindustrie doet ook steeds vaker suiker in zaken waarin het helemaal niet thuishoort.” Zoals in de hamburgerbroodjes van McDonald.

Ruim 20 jaar geleden, toen in de politiek de wangedachte speelde om in het basisonderwijs de zgn ‘kerndoelen’ in te voeren, zeiden wij (die probeerden steun te vinden voor een stevig verzet tegen de alsmaar toenemende greep van de overheid op het onderwijs) wel eens onder elkaar: “Mensen hebben er kennelijk geen moeite mee dat de overheid voorschrijft waarmee in het onderwijs de ‘hoofdjes van de kinderen’ wordt volgestopt maar je zou ze eens moeten horen piepen wanneer de overheid het nodig zou vinden om ons dagelijks voor te schrijven wat we zouden moeten eten. Zullen we maar niet een actiegroep ‘vrijheid van soep’ gaan starten in plaats van ons met vrijheid van onderwijs bezig te houden?”

Misschien hadden we het wel moeten doen.

Politiek en media hebben het er maar weer druk mee: het rapport over de gang van zaken van scholengroep Amarantis waar prestige, financiële problemen, lease-auto’s, onkostendeclaraties en aanverwante aangelegenheden het zicht op waar het echt om ging vertroebelden.
Waar ging het dan echt om?
Om de leerlingen en het onderwijs, mogen we hopen.