“Vaccinmakers zijn de winnaars van de coronapandemie”, een kop in NRC van 30 juli j.l. In het betreffende artikel wordt ook gemeld dat volgens berekeningen van The People’s Vaccine Alliance (een organisatie die de coronavaccins graag ter beschikking gesteld ziet van de hele wereldbevolking en die o.m. wordt ondersteund door Amnesty International en Oxfam Novib) de prijzen van de vaccins vijf maal hoger zijn dan nodig (in relatie tot de productiekosten).
Wie is hier verbaasd over?
Ik herinner mij nog dat je ‘vroeger’ wel eens las of hoorde dat het in het oude China zo was dat je de arts betaalde zo lang je gezond was en dat je ophield te betalen wanneer je ziek werd, en dan was de arts aan de beurt om zijn deel van de afspraak na te komen. – Of het ooit in China, of waar dan ook, echt zo ging, weet ik niet.
Ik weet nog wel dat ik ooit betrokken was bij een therapeuticum met een ruim aanbod aan antroposofische medische zorg, waaronder verschillende therapieën die niet vergoed werden. Als patiënt kon je er jaarlijks voor kiezen een zelf te bepalen bedrag te betalen. Wanneer je dan, in de loop van het jaar, zorg nodig had (vergoed of niet) dan kreeg je die, zonder daarvoor te hoeven betalen. Samen met de andere patiënten, en hun financiële bijdrage, zorgde je er immers voor dat de artsen, therapeuten en anderen wiens inzet nodig was om deze zorg te verlenen, voorzien waren van een financiële bestaansbasis.
Wat daar feitelijk gebeurde, was dat wij voor elkaar antroposofische zorg mogelijk maakten. – Het waren niet de termen waar wij toen in dachten of spraken, maar terugblikkend zou ik zeggen: wij waren allemaal winnaars: de patiënten die indien nodig van een ruim aanbod aan antroposofische zorg gebruik konden maken; de artsen en therapeuten die in een gemotiveerde patiëntenkring alle aandacht aan het uitoefenen en ontwikkelen van hun beroep konden wijden. Kenmerkend was natuurlijk: wij wisten wat wij wilden, maakten bewuste keuzes en namen de dingen in eigen hand. Wij richtten de blik niet smekend omhoog om ‘vadertje staat’ te vermurwen de dingen voor ons te regelen. Integendeel, wij spanden ons in om alle overheidsbemoeienis buiten de deur te houden. En wij vertrouwden ook niet op de ‘marktwerking’: waar het kon vervingen wij die door heldere afspraken.
Het heeft geen zin verbaasd of verontwaardigd te zijn over de winsten die vaccinmakers maken. Dat is gewoon de economie zoals we hem kennen en hebben ingericht. Willen wij wat anders? Dan zullen wij moeten onderzoeken en bepalen wat wij willen; de daarbij behorende keuzes moeten maken en stappen zetten. (jh)