Wanneer je de voorstanders van de deeleconomie hoort, zou je de indruk krijgen dat de moderne samenleving afstand neemt van het kapitalisme van het privé-eigendom. Maar dat is niet wat de deeleconomie is, die heeft namelijk een extreem kapitalistische inslag. Want wie niet kan aanbieden wat anderen willen, heeft niets om te ruilen. En achter wat het ‘delen’ wordt genoemd, gaat een hard verdienmodel schuil met maar al te vaak agressieve marktpartijen en hoge winstmarges. In het kader van de deeleconomie wordt een utopistisch concept aangeprezen dat de spelregels van de markt volgt en tegelijkertijd een altruïstische claim doet. Maar van meerdere kanten merken critici op dat veel toepassingen van de deeleconomie het model van de volledige werkweek aantasten, de rechten van werknemers uithollen en het werk van vakbonden bemoeilijken.
Vooral ondernemingen die vraag en aanbod bij elkaar brengen profiteren van de deeleconomie, ze investeren weinig maar eigenen zich een groot deel van de omzet toe terwijl de verantwoording en het risico vaak bij degenen liggen die daadwerkelijk delen.
Het blijkt dat ons economisch systeem en ons denken over economie radicaal moeten veranderen – er is een revolutie van het denken nodig die tot een evolutie van de economie kan leiden. Er zijn enkele voorbeelden van ondernemingen waar dit het geval lijkt te zijn: daar begint men eigendom opnieuw te doordenken en eigendom als macht om te zetten in eigendom als verantwoording: eigendom dat eraan bijdraagt dat de mens niet meer een middel in de economie maar de zin van de economie vormt.
(uit een interview met Philipp Hummel, verbonden aan het Institut für Sozialorganik der Alanus Hochschule; https://agora42.de/tagung-sozialorganik-eigentum)